Prawo ochrony danych osobowych | Data Protection Law, Prawo social media | Social Media Law

Prawo w blasku fleszy: Ochrona dóbr osobistych celebrytów w Internecie

W erze mediów społecznościowych granica między życiem prywatnym a publicznym uległa niemal całkowitemu zatarciu. Celebryci – aktorzy, sportowcy, influencerzy, politycy – funkcjonują w przestrzeni, w której ich wizerunek jest jednocześnie towarem, narzędziem pracy i przedmiotem ochrony prawnej.

Paradoks polega na tym, że choć celebryta z definicji występuje w sferze publicznej, to jego dobra osobiste chronione są tak samo jak każdego innego człowieka. Różnica polega jedynie na tym, że naruszenia są częstsze, bardziej dotkliwe i trudniejsze do powstrzymania.

Dobra osobiste – katalog otwarty

Podstawą ochrony dóbr osobistych w prawie polskim są art. 23 i 24 Kodeksu cywilnego.
Przepis ten stanowi, że:

Dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Katalog dóbr osobistych ma charakter otwarty – oznacza to, że wraz z rozwojem technologii i życia społecznego pojawiają się nowe dobra, np.:

  • prawo do prywatności w sieci,
  • prawo do tożsamości cyfrowej,
  • prawo do ochrony wizerunku w formie cyfrowej lub zniekształconej (deepfake).

Naruszenie dóbr osobistych – kiedy dochodzi do deliktu?

Naruszenie dobra osobistego zachodzi wtedy, gdy działanie innej osoby (lub podmiotu) obiektywnie godzi w chronioną wartość, np. reputację, prywatność czy wizerunek. Nie ma znaczenia, czy sprawca miał „złe intencje” – wystarczy, że skutkiem jego działania jest naruszenie dobra chronionego.

W kontekście celebrytów w internecie przykłady naruszeń to m.in.:

  • publikacja lub udostępnienie zdjęć z życia prywatnego bez zgody,
  • montaże, memy, deepfake’i zniekształcające wizerunek,
  • fałszywe wypowiedzi przypisywane znanym osobom,
  • rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji godzących w dobre imię.

Środki ochrony prawnej (art. 24 § 1 k.c.)

Osoba, której dobra osobiste zostały naruszone, może żądać:

  1. Zaniechania działania – np. usunięcia treści z sieci, zakazu dalszego publikowania.
  2. Usunięcia skutków naruszenia – np. publikacji przeprosin, sprostowania, oświadczenia.
  3. Zadośćuczynienia pieniężnego lub wpłaty na cel społeczny – jeśli doszło do krzywdy o charakterze niemajątkowym.
  4. Odszkodowania – gdy naruszenie spowodowało szkodę majątkową (np. utratę kontraktu reklamowego).

Sąd bada każdorazowo, czy działanie narusza dobro osobiste, czy mieści się jeszcze w granicach dozwolonej krytyki lub prawa do informacji. W przypadku celebrytów granice te bywają płynne – ich działalność publiczna nie oznacza zgody na dowolną ingerencję w sferę prywatną.

Przykłady z praktyki – Polska i świat

Polska

  • W 2021 r. sąd przyznał zadośćuczynienie aktorce, której zdjęcia z prywatnego urlopu zostały opublikowane bez zgody w serwisie plotkarskim.
  • Znany dziennikarz uzyskał wyrok nakazujący usunięcie zmanipulowanego materiału wideo, który przedstawiał go w sposób ośmieszający – sąd uznał to za naruszenie czci i dobrego imienia.

Zagranica

  • Deepfake z Tomem Cruisem na TikToku wywołał globalną dyskusję o granicach użycia wizerunku. Choć nagranie miało charakter parodii, wywołało pytanie o ochronę prawa do tożsamości cyfrowej.
  • W Wielkiej Brytanii aktorka Kate Winslet skutecznie dochodziła roszczeń wobec tabloidu za publikację sfabrykowanych zdjęć z życia prywatnego.

Celebryta jako „osoba publiczna” – większa ekspozycja, nie mniejsza ochrona

Orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazuje, że osoby pełniące funkcje publiczne lub pozostające w centrum zainteresowania opinii publicznej muszą liczyć się z większą ingerencją w swoją sferę prywatności. Nie oznacza to jednak utraty ochrony – ograniczenie to dotyczy wyłącznie informacji mających znaczenie dla debaty publicznej.

Wszelkie publikacje dotyczące sfery prywatnej, intymnej, rodzinnej – pozostają poza zakresem uzasadnionego zainteresowania społecznego.

Wskazówki dla osób publicznych

  1. Monitoruj przestrzeń online – reaguj szybko na naruszenia, zanim treść się rozpowszechni.
  2. Dokumentuj naruszenia – zrzuty ekranu, daty publikacji, źródła.
  3. Wezwij do zaniechania – często wystarczy oficjalne pismo przedprocesowe.
  4. Wnoś pozew cywilny – o ochronę dóbr osobistych i zadośćuczynienie.
  5. Korzystaj z prawa autorskiego – wizerunek jako utwór lub element twórczości.

Podsumowanie

  • Dobra osobiste, takie jak wizerunek, prywatność, cześć i dobre imię, podlegają ochronie na podstawie art. 23–24 k.c.
  • Internet nie jest „wolną strefą” – publikacje online mogą stanowić delikt cywilny.
  • Celebryta ma takie same prawa jak każdy obywatel, ale większe wyzwania w egzekwowaniu tej ochrony.
  • Szybka reakcja i profesjonalne dochodzenie roszczeń to klucz do skutecznej ochrony reputacji w epoce cyfrowej.

Stan prawny na dzień: 9 grudnia 2025 roku

Prawo karne | Criminal Law, Prawo ochrony danych osobowych | Data Protection Law

Czy nagrywanie rozmów jest legalne i kiedy wolno podsłuchiwać?

To, czy nagrywanie rozmów i podsłuchiwanie jest legalne, zależy od kontekstu i celu. W większości przypadków jest nielegalne, ale są pewne wyjątki.

1) Podsłuchiwanie prywatnych rozmów (bez zgody uczestników)

Nielegalne – W Polsce zgodnie z art. 267 Kodeksu karnego, nieuprawnione uzyskanie dostępu do rozmowy (np. nagranie kogoś bez jego wiedzy) jest przestępstwem i grozi za to do 2 lat więzienia.

2) Nagrywanie własnych rozmów

Legalne – Możesz nagrywać rozmowy, w których sam uczestniczysz, nawet jeśli druga strona o tym nie wie. Możesz to potem wykorzystać np. w sądzie.

3) Podsłuchiwanie przez służby (np. policję, ABW)

Legalne, ale tylko za zgodą sądu – służby mogą stosować kontrolę operacyjną (np. podsłuch telefoniczny), ale muszą mieć na to zgodę sądu lub prokuratora.

4) Podsłuchiwanie pracowników przez pracodawcę

Tylko w określonych warunkach – Pracodawca może monitorować rozmowy pracowników, ale musi ich o tym poinformować (np. w regulaminie pracy). Podsłuch w ukryciu jest nielegalny.

5) Podsłuch w domu (np. ukryty dyktafon w pokoju dziecka, partnera)

Nielegalne, jeśli ingeruje w prywatność – podsłuchiwanie partnera lub dorosłego dziecka bez jego zgody może być uznane za naruszenie prawa do prywatności. W przypadku małoletniego dziecka jest to bardziej skomplikowane – rodzice mają prawo do nadzoru, ale nie powinni nadużywać kontroli.

Konsekwencje nielegalnego podsłuchu

  • Odpowiedzialność karna – grzywna, kara ograniczenia wolności lub nawet pozbawienia wolności.
  • Odpowiedzialność cywilna – osoba podsłuchiwana może domagać się odszkodowania za naruszenie dóbr osobistych.

Podsumowanie

Podsłuchiwanie cudzych rozmów bez zgody uczestników jest zwykle nielegalne, ale jeśli sam bierzesz udział w rozmowie, możesz ją nagrać. Określone wyjątki dotyczą służb i pracodawców, ale muszą działać zgodnie z prawem.

Stan prawny na dzień: 20 maja 2025 roku

Zdjęcie: freepik.com

Prawo cyberbezpieczeństwa | Cybersecurity Law, Prawo ochrony danych osobowych | Data Protection Law

Retencja danych a prawo

Retencja danych to zasady i praktyki dotyczące przechowywania i usuwania danych przez organizacje, firmy oraz instytucje państwowe. Prawo reguluje i określa, jak długo i w jakim celu można przechowywać określone dane, a także jakie obowiązki mają podmioty przetwarzające informacje.

Kluczowe aspekty prawne retencji danych

1) Retencja danych osobowych (RODO/GDPR)

Unia Europejska (RODO – GDPR):

  • Zasada ograniczenia przechowywania – dane osobowe nie mogą być przechowywane dłużej, niż jest to niezbędne do celów, dla których zostały zebrane.
  • Użytkownicy mają prawo do żądania usunięcia danych („prawo do bycia zapomnianym”).
  • Firmy muszą określać okresy przechowywania danych i informować o nich użytkowników.

2) Retencja danych telekomunikacyjnych i internetowych

W UE (Dyrektywa o retencji danych – uchylona w 2014 r.)

Wymagała od operatorów telekomunikacyjnych przechowywania metadanych (np. historia połączeń, IP) przez 6-24 miesiące dla celów ścigania przestępstw. Została uchylona przez Trybunał Sprawiedliwości UE z powodu naruszenia prywatności

Polska (Prawo telekomunikacyjne, ustawa o policji)

Operatorzy muszą przechowywać dane o połączeniach (metadane) przez 12 miesięcy i udostępniać je służbom na żądanie. Istnieją kontrowersje dotyczące nadmiernej inwigilacji obywateli.

3) Retencja w sektorze finansowym i biznesowym

  • Banki i instytucje finansowe muszą przechowywać dokumentację klientów i transakcji przez określony czas (np. 5-10 lat zgodnie z przepisami o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy – AML).
  • Pracodawcy muszą przechowywać dokumenty pracownicze (np. umowy, listy płac) przez 50 lat (dla umów sprzed 2019) lub 10 lat (dla nowych umów).

4) Retencja danych w chmurze i big data

Przepisy wymagają, aby dane przechowywane w chmurze były odpowiednio chronione i nie przechowywane dłużej, niż to konieczne. Firmy muszą określać politykę retencji danych, czyli zasady ich przechowywania i usuwania.

Największe wyzwania prawne retencji danych

  • Równowaga między prywatnością a bezpieczeństwem publicznym.
  • Wpływ big data i AI na długoterminowe przechowywanie danych.
  • Kwestia jurysdykcji – gdzie dane są przechowywane (np. USA vs. UE).

Stan prawny na dzień: 4 marca 2025 roku

Zdjęcie: freepik.com

Prawo cyberbezpieczeństwa | Cybersecurity Law, Prawo ochrony danych osobowych | Data Protection Law

Czy rodzic ma prawo do obejrzenia nagrania ze szkolnego monitoringu wizyjnego?

Dyrektor szkoły rozpoznając wniosek rodzica musi mieć na uwadze przepisy RODO, ponieważ nagrania monitoringu mogą zawierać wizerunki innych uczniów, a to oznacza przetwarzanie ich danych osobowych. Jednak rodzic ma prawo do ochrony interesów swojego dziecka, zwłaszcza jeśli było uczestnikiem incydentu.

Co mówi prawo?

Monitoring w szkołach 

Zgodnie z art. 108a Prawa oświatowego, szkoły mogą stosować monitoring wizyjny, ale nie mogą go wykorzystywać do stałego kontrolowania zachowań uczniów.

RODO a dostęp do nagrań 

RODO faktycznie chroni wizerunek innych osób. Szkoła może udostępnić nagranie, ale musi anonimizować wizerunki pozostałych uczestników, np. poprzez rozmycie twarzy.

Prawo do informacji 

Zgodnie z art. 15 RODO, jako przedstawiciel ustawowy dziecka masz prawo do informacji o przetwarzaniu jego danych osobowych, co może obejmować wgląd w nagranie.

Obowiązki szkoły 

Szkoła może odmówić dostępu do surowego nagrania, ale powinna je przeanalizować i udostępnić wyjaśnienie lub wybrane fragmenty po anonimizacji innych osób.

Co można zrobić?

  • Złożyć pisemny wniosek o udostępnienie nagrania, powołując się na interes dziecka i możliwość anonimizacji nagrania.
  • Zażądać sporządzenia opisu zdarzenia na podstawie nagrania.
  • Zgłosić skargę do UODO (Urząd Ochrony Danych Osobowych), jeśli uważasz, że szkoła bezpodstawnie odmawia dostępu.

Podsumowując, dyrektor reprezentujący szkołę powinien znaleźć rozwiązanie i udostępnić nagranie, np. poprzez anonimizację nagrania lub przedstawienie jego treści w innej formie. 

Jeśli incydent dotyczył Twojego dziecka, masz prawo domagać się informacji o zdarzeniu.

Stan prawny na dzień: 27 luty 2025 roku

Zdjęcie: freepik.com

Prawo cyberbezpieczeństwa | Cybersecurity Law, Prawo cywilne | Civil Law, Prawo ochrony danych osobowych | Data Protection Law

Monitoring na działce – co mówi prawo?

Jeśli chcesz zamontować kamery na swojej działce, musisz przestrzegać przepisów dotyczących ochrony prywatności (RODO) oraz Kodeksu cywilnego.

Gdzie można montować monitoring na działce?

Można monitorować (nagrywać):

  • Swój dom, ogród, podjazd, garaż,
  • Własny teren, na którym masz prawo przebywać,
  • Obszar publiczny (np. chodnik) tylko w minimalnym zakresie, jeśli to konieczne do ochrony mienia.

Nie można monitorować (nagrywać):

  • Sąsiednich posesji bez zgody właścicieli,
  • Wspólnych terenów (np. osiedlowego parkingu, jeśli nie masz zgody wspólnoty mieszkaniowej),
  • Wnętrza budynków sąsiadów lub ich prywatnej przestrzeni,
  • Miejsc, które naruszają prywatność innych (np. okien sąsiadów, basenów, altanek).

Czy trzeba zgłaszać monitoring?

  • Dla osób prywatnych (na własnym terenie) –  nie trzeba zgłaszać monitoringu do urzędów.
  • Jeśli monitoring obejmuje osoby trzecie (np. klientów, pracowników, wspólne tereny) – może podlegać RODO i wymaga spełnienia dodatkowych obowiązków (np. informowania o nagrywaniu).

Jeśli kamera obejmuje cudzą posesję, sąsiad może żądać jej usunięcia – sądy uznają takie przypadki za naruszenie prywatności (art. 23 i 24 Kodeksu cywilnego).

Czy trzeba oznaczyć monitoring?

  • Jeśli monitoring nagrywa tylko Twój teren, nie ma takiego obowiązku.
  • Jeśli nagrywasz przestrzeń publiczną lub osoby trzecie – warto umieścić tabliczkę „Obiekt monitorowany”, aby uniknąć konfliktów prawnych.

Co z przechowywaniem nagrań?

  • Dla celów prywatnych – możesz przechowywać nagrania bez limitu, ale nie możesz ich udostępniać publicznie.
  • W firmach lub wspólnotach mieszkaniowych – nagrania powinny być usuwane po maks. 3 miesiącach (chyba że dotyczą przestępstwa).

Co zrobić, jeśli sąsiad monitoruje Twoją posesję?

Masz prawo do ochrony prywatności! Możesz:

  • Porozmawiać z sąsiadem i poprosić o zmianę ustawienia kamery.
  • Wezwać policję lub zgłosić naruszenie do UODO, jeśli kamera ewidentnie narusza Twoją prywatność.
  • Złożyć pozew cywilny (np. o naruszenie dóbr osobistych).

Podsumowanie

  • Możesz nagrywać swoją działkę, ale nie cudzą własność.
  • Jeśli kamera obejmuje przestrzeń publiczną, musi być to uzasadnione ochroną mienia.
  • Nagrywanie sąsiada bez jego zgody może być naruszeniem prywatności.
  • W firmach i wspólnotach obowiązują przepisy RODO dotyczące przechowywania nagrań.

Najlepiej ustawić kamery tak, aby obejmowały tylko Twój teren – to rozwiązuje większość problemów.

Stan prawny na dzień: 25 lutego 2025 roku

Zdjęcie: freepik.com

Prawo ochrony danych osobowych | Data Protection Law

Prywatność w sieci

Prywatność trudno zdefiniować, gdyż nie ma jednej definicji legalnej tego pojęcia. Ale spośród wielu definicji wskazać można chociażby następującą definicję „swoboda rozporządzania informacjami na swój temat” (J. Kohler). Wraz z rozwojem Internetu coraz istotniejsza staje się ochrona prywatności również w wirtualnej rzeczywistości. Większa świadomość społeczeństwa sprawia, że dostrzegamy znaczenie prawa do prywatności.

Prawo do prywatności jako prawo człowieka i dobro osobiste

Prawo do prywatności rozumiane może być jako prawo człowieka, jak również jako dobro osobiste. 

Zaliczone zostało do katalogu praw podstawowych i uznawane jest za prawo człowieka pierwszej generacji. Konstytucja RP z 1997 roku w art. 47 gwarantuje każdemu prawo do prywatności. Natomiast kolejne przepisy (art. 48-51) Konstytucji stanowią uzupełnienie tej regulacji. 

Jako dobro osobiste prawo do prywatności podlega ochronie na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego, choć nie zostało wymienione w katalogu dóbr osobistych (art. 23 Kodeksu cywilnego) uznaje się, że należy do tego otwartego katalogu. 

Po raz pierwszy w 1984 roku Sąd Najwyższy uznał prywatność jako dobro osobiste (patrz: wyrok SN z 18 stycznia 1984 roku, sygn. akt I CR 400/83). 

Sama koncepcja right to privacy wywodzi się prawa anglosaskiego. Dopiero po II wojnie światowej zauważono, że prywatność powinna być chroniona. Wcześniej deprecjonowano wszelkie prawa człowieka, w tym to do prywatności. 

Prywatność nie jest objęta ochroną absolutną, co oznacza, że prawo do prywatności może zostać ograniczone, gdy jest to niezbędne w demokratycznym państwie prawnym i poddane jest ścisłym regułom przewidzianym przez zasadę proporcjonalności. 

„Prywatność ma podlegać ochronie właśnie dlatego i tylko dlatego, że przyznaje się każdej osobie prawo do wyłącznej kontroli tej sfery życia, która nie dotyczy innych, a w której wolność od ciekawości innych jest swoistą conditio sine qua non swobodnego rozwoju jednostki”. ~ M. Safjan 

Prawo do prywatności w prawie międzynarodowym

Artykuł 12 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka z 10 grudnia 1948 roku stwierdza: „Nikt nie będzie poddany arbitralnemu wkraczaniu w jego życie prywatne, rodzinnę, mieszkanie lub korespondencję, ani też zamachom na jego honor i reputację. Każdy jest uprawniony do ochrony prawnej przed takim wkraczaniem lub takimi zamachami”. 

Artykuł 17 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych mówi, że: 

1. „Nikt nie będzie poddany arbitralnej lub bezprawnej ingerencji w jego życie prywatne, rodzinne, mir domowy czy korespondencję, ani też bezprawnym zamachom na jego cześć́ i dobre imię̨. 

2. Każdy ma prawo do ochrony prawnej przed tego rodzaju ingerencją lub zamachami”. 

Artykuł 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka stanowi, że: 

1. „Każdy ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, swojego mieszkania i swojej korespondencji. 

2. Niedopuszczalna jest ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawę̨ i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na bezpieczeństwo państwowe, bezpieczeństwo publiczne oraz dobrobyt gospodarczy kraju, ochronę̨ porządku i zapobieganie przestępstwom, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę̨ praw i wolności innych osób. 

Prawo do prywatności a prawo do ochrony danych osobowych

  • Odmienny charakter prawny przepisów o ochronie danych osobowych – ukierunkowanych na prewencję i zapobieganie naruszeniom, podczas, gdy mechanizmy ochrony prywatności zorientowane są na działanie post factum (M. Safjan). 
  • Ochrona prywatności jest pojęciem pomniejszym niż ochrona danych osobowych. 
  • Niektóre zachowania mogą naruszać czyjąś prywatność, ale nie muszą jednocześnie naruszać przepisów dotyczących przetwarzania danych osobowych. 

Unijny model ochrony danych osobowych

Model ochrony prywatności i danych osobowych funkcjonujący w Unii Europejskiej jest powszechnie uznawany za najbardziej kompleksowy i odzwierciedlający złożoność rynku przetwarzania informacji w erze społeczeństwa informacyjnego. 

Źródło: G. Buttarelli, The EU GDPR as a clarion call for a new global digital gold standard, International Data Privacy Law 2016, t. 6, z. 2, s. 77. 

Stan prawny na dzień: 29 listopada 2021 roku

Zdjęcie: pixabay.com

Prawo ochrony danych osobowych | Data Protection Law

Wyciek danych. Co na to RODO?

Różowy Trójkąty Etykieta Piękno – Makijaż Instagram Post-kopia

Zgodnie z Ogólnym Rozporządzeniem o ochronie danych osobowych (RODO) każda osoba, której dane osobowe zostały przetworzone z naruszeniem postanowień RODO ma prawo wnieść skargę do organu nadzorczego (Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych). Stać się tak może przykładowo w przypadku naruszenia przepisów RODO i wynikającego z tego faktu wycieku danych.

Kary

W związku z naruszeniem RODO, na podstawie art. 83 RODO organ nadzorczy może nałożyć karę. Przy wymierzaniu kar stosuje się zasadę proporcjonalności.

Pozew o naruszenie danych osobowych lub pozew o zapłatę

W trybie art. 29 RODO istnieje możliwość wniesienia powództwa do sądu cywilnego. Sądem właściwym do złożenia pozwu o naruszenie danych osobowych jest sąd okręgowy. Postępowania przed organem nadzorczym i postępowanie przed sądem toczą się niezależnie. Jednakże, gdy przedmiot postępowania dotyczy tego samego naruszenia, to sąd zawiesza postępowanie na czas rozstrzygnięcia sprawy przez Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych (organ nadzorczy).

Roszczenia wynikające z art. 82 RODO

W przypadku, gdy osoba, której dane osobowe zostały przetwarzane z naruszeniem RODO może na podstawie art. 82 RODO dochodzić odszkodowania lub zadośćuczynienia, o ile poniosła szkodę majątkową (odszkodowanie) lub niemajątkową (zadośćuczynienie). Roszczenie kierować można wobec administratora lub podmiotu przetwarzającego dane osobowe.

Decyzja sądu o wysokości przyznanego zadośćuczynienia jest decyzją uznaniową i jak wynika z art. 448 k.c.

„w razie naruszenia dobra osobistego, sąd może przyznać temu czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną  na wskazany przez niego cel społeczny”. (art 448 Kodeksu cywilnego)

Czytaj dalej „Wyciek danych. Co na to RODO?”

Prawo ochrony danych osobowych | Data Protection Law

Czy według RODO adres IP jest daną osobową? Adres IP per se i jego anonimizacja

digital-marketing-1433427_1280

W związku z zeszłoroczną reformą prawa ochrony danych osobowych na nowo można spojrzeć na kwestię ustalenia czy adres IP stanowi daną osobową.

Adresy IP wykorzystuje się w celach analiz socjologicznych, demograficznych, marketingowych i innych. Niektóre banki wykorzystują te dane przy weryfikacji dostępu do usług dla swoich klientów.

Czym jest adres IP?

Komputery i inne urządzenia są połączone z Internetem za pośrednictwem identyfikatora nazywanego Internet Protocol (IP), co umożliwia im komunikację.

Instytucja zarządzająca Internetem w zakresie nadawania nazw i numerów ICANN (Internetowa Korporacja ds. Nadawania Nazw i Numerów) z siedzibą w Kalifornii upoważnia regionalne podmioty podlegające IANA, czyli the Internet Assigned Numbers Authority do nadawania nazw i numerów. IANA dokonuje przydziału bloków z adresami dla jednego z pięciu regionów rejestrowych, tj. Regional Internet Registries (RIPE w Europie). Następnie te regionalne instytucje udostępniają adresy IP dostawcom usług i organizacjom.

Standard IPv4 i IPv6 Czytaj dalej „Czy według RODO adres IP jest daną osobową? Adres IP per se i jego anonimizacja”

Prawo karne | Criminal Law, Prawo ochrony danych osobowych | Data Protection Law, Prawo telekomunikacyjne | Telecom Law

Ustalenie adresu IP komputera sprawcy przestępstwa i zwolnienie z tajemnicy telekomunikacyjnej

darknet-3588402_1280

Czym jest adres IP?

Adres IP komputera (z ang. Internet Protocol) stanowi swoisty dowód osobisty komputera czy inaczej jego identyfikator w Internecie.

Za Wikipedia, adres IP stanowi:

„Liczbę nadawaną interfejsowi sieciowemu, grupie interfejsów, bądź całej sieci komputerowej w protokole IP, służącą identyfikacji elementów sieci (…) – w obrębie sieci lokalnej oraz poza nią (tzw. adres publiczny)”.

Wyróżnia się adres IP lokalny i publiczny. Zapis adresu IP odbywa się w standardzie IPv4 (4 liczby), ale ze względu na niemalże całkowite wyczerpanie adresów w tym standardzie aktualnie przechodzi się na standard IPv6 (16 liczb).

Adres IP sprawcy

W związku z tym, że w Internecie dochodzi do coraz większej liczby przestępstw problemem staje się ustalanie ich sprawców. Trzeba pamiętać, że tylko pozornie sprawcy przestępstw są anonimowi w Internecie.

Z perspektywy pokrzywdzonego przestępstwem w Internecie np. wskutek komentarza lub wpisu spełniającego przesłanki zniesławienia lub zniewagi pojawia się konieczność wskazania w prywatnym akcie oskarżenia sprawcy z imienia i nazwiska.

Co, jeśli sprawca pozostaje anonimowy?

Czytaj dalej „Ustalenie adresu IP komputera sprawcy przestępstwa i zwolnienie z tajemnicy telekomunikacyjnej”